Dit verhaal gaat over boosheid. Over boos zijn. En hoe helend het is om je boosheid te voelen en te uiten. De laatste week van 2020 werd ik verrast door een enorm gevoel van boosheid in mijzelf. Er werd in mijn relatie iets getriggerd en in één keer, in één gedachte eigenlijk, ontstond er een gevoel van boosheid in mij die naarmate de uren verstreken, alleen maar erger werd.
Ik was zo ontzettend boos dat er niet veel met mij te beginnen was. Ik had het gevoel dat mij onrecht werd aangedaan en dat wakkerde heftige emoties aan. Voor het eerst in mijn leven eigenlijk voelde ik die emotie van boosheid zó heftig. En dat was vrij nieuw, want ik was tot dan toe niet gewend om zo boos te zijn. Of überhaupt dat gevoel toe te laten en te uiten. Maar nu kon ik in de communicatie met mijn partner alleen nog maar vanuit dat boze gevoel reageren. Ik voelde wel al vrij snel dat ik niet alleen maar boos was op hem. Hij had iets opgeroepen dat veel en veel dieper zat.
De angst van mijn vader
In de dagen die er op volgden, kwam steeds meer het besef dat mijn boosheid ook te maken had met mijn vroegste jeugd waarin de angst- en paniekaanvallen van mijn vader het gezin waarin ik opgroeide behoorlijk op de proef hadden gesteld. Ik was nog maar een meisje van drie jaar oud toen angst- en paniekgevoelens mijn vader in zijn greep kregen. Wat dat met mij heeft gedaan, mocht nu blijkbaar naar boven komen. Omdat ik inmiddels weet dat het helend is om emoties die boven komen ook echt toe te laten en
aandacht te geven, ben ik er bewust voor gaan zitten. Ik ben de boosheid gaan voelen, voelen en nog eens gaan voelen. Hoe zwaar (en hoe eng soms) dat ook was, ik voelde dat ik mijn boosheid er nu voor het eerst helemaal moest laten zijn.
Beklemming
Tijdens het doorvoelen van wat er in mij gaande was, kwamen er gezinssituaties naar boven waarvan ik nu besefte dat die mij als klein meisje erg bang hadden gemaakt. Bijvoorbeeld die keren dat mijn vader een paniekaanval kreeg achter het stuur en het autorijden ondanks herhaaldelijk en dwingend verzoek van mijn moeder niet aan haar wilde overgeven. Eén keer kwamen we zelfs tegen een boom tot stilstand. Ik denk dat dat één van mijn vroegste herinneringen is, want ik was drie jaar oud en zat achter in de auto met mijn zus. En zo zijn er meerdere van dit soort ervaringen geweest. Natuurlijk was ik bang. Ik was doodsbang.
Teruggaand in die herinneringen voelde ik nu hoe mijn keel zich telkens had dicht geknepen tijdens die angstige ervaringen. Ik voelde voor het eerst wat de angst van mijn vader met mij had gedaan. Ik voelde voor het eerst hoe beklemmend dat voor mij is geweest. Dat kleine meisje had doodsangsten uitgestaan vanwege de angstaanvallen van haar vader. En het werd me ook ineens duidelijk hoe ik hierdoor voor mijzelf de volgende (levens)overtuiging had gecreëerd: leven = angst! Door het zien van mijn in paniek zijnde en angstige vader, heb ik ook mijzelf van het leven afgesneden. Omdat ik zelf bang werd en misschien ook door onbewust een stukje van zijn angst te willen helpen dragen. Het zou mij niet verbazen dat de openbaring van mijn astma een paar jaar later, hiermee te maken heeft gehad.
Inzicht en heling
Omdat ik de boosheid heb aangekeken en het heb aangedurfd die eruit te laten komen, kreeg ik inzicht in wat er achter zat. En door opnieuw mijn angstige herinneringen te voelen, heb ik het kunnen helen. Ik heb mijn vader, die in 2002 is overleden, in gedachten
de angst die ik voor hem heb gedragen, terug gegeven. Ook dat hielp. En dat alles aangewakkerd door een kleine interactie met mijn partner. Waar ik hem uiteindelijk alleen maar dankbaar voor kan zijn. Ik kon ook pas later, nadat dit hele proces was afgerond, zien dat ik vanuit mijn eigen pijn had gecommuniceerd. Gelukkig bleef hij er voor mij zijn. Het vraagt best wel iets van de relatie en van de partner maar het is heel liefdevol en prachtig als dat kan.
In onze jeugd maken we allemaal situaties mee die emotionele bagage met zich mee brengen. Alle niet-bewust en niet-geuite (kind)pijnen zetten zich vast in het lichaam en zoeken op een onbewaakt moment later in het leven, een weg naar buiten. Dat kan via emotionele uitbarstingen, zoals bij mij, maar ook via onbehaaglijke gevoelens die op de achtergrond sluimeren (onveilig gevoel, angstig of onrustig voelen). Een andere uitweg voor niet-geuite kindpijnen is via lichamelijke klachten.
Durf je pijnlijke gevoel in te gaan
Mijn advies is: durf je pijnlijke gevoel in te gaan als het zich aandient. Ga ervoor zitten. Geef het aandacht. Durf er in te gaan met je hele wezen en kijk dan eens wat er naar boven komt. En durf dan wat er naar boven komt, ook aan te kijken. In te gaan, te voelen. Het zal je heling geven op veel meer vlakken dan je kunt bedenken. Want kort na dit proces kwam ik in een situatie waarin ik een lichte angst voelde om door te pakken (bij een bepaalde actie om mijzelf te profileren) en het was supermooi wat er toen gebeurde: ik voelde heel duidelijk dat wanneer ik een (lichte) angst voel om in een bepaalde actie te stappen, dat dit nu voor mij een drijfveer is om het juist wél te doen! En hiermee was ook mijn overtuiging leven = angst geheeld!
Hulp nodig?
Ik zal je graag helpen als je voelt dat je ook nog rondloopt met opgedane pijnen uit het verleden waar je (nog) niet goed bij kunt. Ik begeleid je hierbij op een liefdevolle en respectvolle manier waarbij er niets ‘moet’, en alles mag. Voel je je aangesproken, mail, bel of app me dan voor een afspraak: wendy@quen.info of via 0636417646
Foto's via Printerest/ Imgur.com en Esmee Celine Wilmot Klink (vrouw met vogel)
Comentarios